Het Spookje

In het Spokenland was het een drukte van jewelste....

Grote en kleine spookjes holden in het rond.

Ze spookten in de bomen en het boegeroep hoorde je overal.

s' Avonds waren ze goed aan het oefenen.

Want je moest als spook toch iedereen goed kunnen laten schrikken. Nou.....dat konden ze wel. Als ze het dorp in gingen waar de mensen woonden, bleven de deuren dicht. Niemand vond het leuk om door de spookjes aan het schrikken gemaakt te worden en ze vonden ze maar een stelletje enge druktemakers. Maar er was één spookje dat daar erg verdrietig om was. Hij wilde net als de kinderen in het dorp naar school en vriendjes met ze worden. Vriendjes die niet wegholden als er boe... geroepen werd. Maar de kinderen uit het dorp wilden geen vriendjes met hem zijn.

Het spookje werd er verdrietig van.  Hoe hard hij het ook probeerde en zijn best deed, de kinderen waren bang van hem en holden hard weg. Hun papa’s en mama’s sloten de ramen en deuren, als ze hem zagen. Het kleine spookje vroeg verdrietig aan zijn mama" Waarom willen ze toch niet met me spelen, ik wil ze toch niet bang maken?  "Maar je hebt hier toch ook vriendjes" zei zijn moeder. Ze vond het sneu dat haar kleine spookje steeds zo verdrietig was. Op een dag kwam ze thuis en zei..... " Ik heb een goed idee, één keer per jaar kan je met de kinderen uit het dorp spelen, echt maar één keer per jaar, want dan hebben de kinderen een groot feest.” "Já en waar en wanneer is dat?" vroeg het glunderende spookje. "Eerst moet je goed oefenen om iemand aan het schrikken te maken en goed je best doen op de spokenschool" zei zijn moeder. Nou dat deed het spookje wel. "Boe.....boe" oefende hij de hele dag, zo hard, dat zelfs zijn spokenvriendjes er bang van werden.

Eindelijk was het zover, zijn moeder had zijn mooiste spokenpak gewassen en gestreken. Hij trok het vlug aan en vroeg trappelend van ongeduld " Mag ik nu naar het dorp en naar de kinderen?" "Ja, ja jongen...je mag, maar laat aan niemand merken dat je een echt spookje bent." Dát vond het spookje héél gek. "Maar ze zien het toch gelijk?" zei hij sip.  Zijn moeder lachte....." Nee hoor, het is vandaag Halloween" zei ze lachend. "En alle kinderen zijn verkleed als spook of als iets anders griezeligs. Het is een soort spel wat ze spelen en alle kinderen krijgen snoep"  "Haaaaaaaa...nu snap ik het” riep het kleine spookje, ‘zo zien ze niet dat ik een echt spookje ben" Hij sprong van opwinding in het rond. "Precies" zei zijn moeder. " Ga nu maar gauw en veel plezier" Dat liet het spookje zich geen 2 keer zeggen en hij ging vlug op weg naar het dorp.

Hij hoorde al een hoop gejoel en boegeroep toen hij bij het dorp aan kwam. Het hele dorp was versierd met pompoenen, ze hadden er gezichtjes in gesneden en er branden kaarsjes in. En er hingen overal lampions. Grote en kleine spookjes holden door elkaar heen en zongen liedjes.Klein spookje keek zijn ogen uit...… Er kwam een groepje kinderen aan die als spook verkleed waren en ze riepen hem om mee te doen. Het spookje deed met ze mee en zingend en springend liepen ze samen van deur tot deur. Overal kregen ze snoep en hun emmertjes zaten al snel helemaal vol. "Hahaha" riepen de kinderen." Dat komt door jou hoor, we hebben nooit zoveel snoep gehad, jij kan zo goed boe.... roepen en je ziet er heel echt uit. Blijf jij maar bij ons" zeiden de kinderen. “Dan krijgen we nog veel meer" Het spookje was blij en riep nu nog harder “boe..... “ Het werd later en later en de kinderen moesten weer naar huis. Ze bedankten het spookje voor zijn mooie boegeroep "Tot morgen dan zien we je weer "riepen ze in koor. Het spookje schrok..... " Euh....ik ben er morgen niet hoor, ik woon in een ander dorp en morgen moet ik weer naar huis" Dat vonden de kinderen jammer. " maar misschien mag je volgend jaar weer komen" vroegen ze. "Ik zal het vragen en dan kom ik zeker weer spoken " zei het spookje. Lachend ging iedereen naar huis. Het spookje rende ook naar huis en hij vertelde alles aan zijn moeder. "Mag ik volgend jaar weer" vroeg hij. "Ja hoor" zei zijn moeder “met Halloween mag je weer met de kinderen spoken." Het kleine spookje ging naar bed en droomde van het feest Halloween, waar hij gewoon met de kinderen kon spelen zonder dat ze bang voor hem waren. Zo kan het gebeuren dat er met Halloween soms een écht spookje tussen al de verklede kinderen loopt. Een spookje dat het heel leuk vindt om heel héél hard boe te roepen...…… en dat als de beste kan