De Trollentraan

Het was een donkere avond tijdens volle maan. De lucht was helder en het rook naar herfst. Uitgesneden pompoenen versierden de tuinen van de huizen in het kleine stadje en overal hoorde je het lachen van kinderen die verkleed     door de straten liepen om snoepjes in te zamelen.

Maar voor één meisje was het een droevige avond. Sanne liep met in haar armen haar dode kat Flip. Ze had hem ‘s ochtends gevonden, zo maar ineens lag hij dood in zijn mandje. Nu droeg ze hem  in zijn lievelingsdekentje gewikkeld de heuvel op. 

Haar vader had ‘s middags al een kleine kuil boven op de heuvel achter hun huis gemaakt. "Ik heb een grafje gegraven naast dat van Max op de top van de heuvel, wil je dat ik met je mee ga?" Vroeg vader, toen ze Flipje oppakte.

Sanne antwoordde "Nee pap, ik wil liever alleen gaan"  En zo liep Sanne nu naar boven met haar kleine dode vriendje. Ze stopte toen ze helemaal boven was en knielde neer naast de kleine kuil. Voorzichtig legde ze Flip in zijn dekentje in de kuil en overdekte het met aarde, daarna legde ze een stel keien op het graf en begon vreselijk te huilen. "Oh Flipje, ik mis je zo erg" snikte Sanne en keek naar de  volle maan terwijl de tranen langs haar wangen stroomden, "Waarom ben je toch dood gegaan?"

"Omdat het zijn tijd was om terug te gaan naar Moeder Aarde", zei een zachte en vriendelijke stem vanuit het donker. Sanne keek op en zei verbaasd "Wie spreekt daar?"  Ze keek rond, maar ze zag niemand. "Doodgaan is een onderdeel van de levenscyclus, zoals je weet" hoorde Sanne nu. Toen ze naar de keien op het grafje keek, leek het wel of een van de keien  bewoog en tot leven was gekomen.

Sanne zei zacht: "Hallo wie ben jij?" Het maanlicht scheen neer op een kleine vrouwtje. "Ik ben een trollenvrouw" zei ze, terwijl ze in de richting van Sanne waggelde.

"En dit is een droevige nacht voor ons allebei, meisje, want ik kwam hier ook om een oude vriend te begraven.”

Het trollenvrouwtje veegde een kristallen traan van haar wang. "De eekhoorn was erg oud, maar nog steeds doet het me verdriet". Sanne staarde naar het trollenvrouwtje, dat in het maanlicht de kleur van een steen had. Haar lange haar had de kleur van mos en haar ogen blonken als schitterende kristallen. Ze droeg een jurk van eikenbladeren. "Weet je, de eekhoorn en ik leefden al heel lang samen" zei de trollenvrouw. "En we spraken vaak met jouw kat als hij kwam jagen op deze heuvel. Flip en ik waren vrienden geworden en ik zal hem ook missen." De kleine vrouw klopte liefdevol op het graf van Flip, "Slaap zacht, kleine vriend en als je uitgerust bent, zullen we weer met elkaar spreken". Sanne zei huilend: "Hoe kan dát nou, hij is toch dood!" Het vrouwtje wenkte Sanne om naast haar te komen zitten en zei "Kind, het is Samhain, ken je het eeuwenoude geheim over deze tijd van het jaar niet? Het is waar, meisje,  dat onze vrienden zijn overgegaan naar een wereld waar we ze niet meer kunnen aanraken, maar Moeder Aarde heeft ons manieren gegeven om ze dicht bij ons te voelen en met ze te praten. We kunnen dat altijd doen, maar in deze tijd van Samhain is dat makkelijker".

Sanne antwoordde "Ik snap niet hoe ik dat moet doen ... en hoe Samhain dit makkelijker maakt"

"Tijdens deze tijd van het jaar" antwoordde het trollenvrouwtje "is de deur tussen ónze wereld en de wereld van de zielen open. De sluiers zijn dun en als we stil zijn en goed luisteren, kunnen wij onze overleden geliefden horen en horen zij ons.

We praten dan niet echt met woorden, maar we praten met ons hart en onze gedachten."

Sanne vroeg zacht "Is dat dan niet gewoon, omdat ik ze heel graag wil horen?” Sanne keek naar het graf van Flip en de tranen vulden alweer haar ogen. "Net zoals ik soms denk dat ik onze hond Max nog op mijn bed kan voelen,  precies zoals hij daar vroeger lag?"

Het trollenvrouwtje schudde haar hoofd en zei "Soms is het inbeelding, maar meestal niet, want onze vrienden komen ons echt wel bezoeken nadat ze dood zijn gegaan".

Het trollenvrouwtje strekte haar hand uit en knuffelde iets op haar schouder dat Sanne niet kon zien. "Kijk net als mijn vriend de raaf, hij is hier nu ook!" Sanne tuurde zo hard ze kon en zag uiteindelijk een vage schim op de schouder van het trollenvrouwtje. "Hé, soms zie ik iets wat daar op lijkt, als ik in bed lig aan mijn voeteinde en op de plek waar Max altijd lag.” En ze fluisterde: " Ik dacht altijd dat ik aan het dromen was." Toen voelde ze ineens iets tegen haar arm aan duwen en ze sprong op, maar toen ze naar beneden keek, was er niets te zien.

Het trollenvrouwtje glimlachte "Sluit je ogen maar en denk aan Max. Hij is al heel lang aan het wachten, totdat jij hem ziet."

Sanne deed haar ogen dicht en opeens kwam het beeld van Max in haar hoofd. Zijn staart kwispelde van blijdschap en ze voelde zijn liefde voor haar en zij zond haar liefde voor hem terug. Toen voelde ze hoe Max aan haar voeten kwam liggen.

"Kan ik dit ook doen met Flipje?" vroeg Sanne. "Nu nog niet", antwoordde het trollenvrouwtje. "Hij moet nog even slapen en rusten. Daarna zal hij naar jou toekomen. Het duurt even voordat Flipje aan zijn nieuwe wereld gewend is en het duurt ook even voordat jij klaar bent met verdrietig om hem zijn. Het is niet verkeerd verdrietig te zijn, maar we moeten het niet altijd blijven ". "Ik heb er nooit op deze manier over gedacht," zei Sanne.

"Zo gaat dat met alle wezens, niet alleen met mensen en dieren". Het trollenvrouwtje stond op en stak haar hand naar Sanne uit. "Wil je me volgen, mensenmeisje? "Ook al heb ik mijn vriend de Eekhoorn vannacht begraven, toch moet ik dansen en zingen voor al mijn vrienden en voorouders die verder zijn gegaan naar de andere wereld, het Zomerland. Want dit is de tijd om onze voorouders te eren." En zo danste Sanne samen met het trollenvrouwtje een eeuwenoude trollendans op de top van de kleine heuvel in het maanlicht.

Ze keek stil toe, terwijl het trollenvrouwtje in een oude taal woorden uitriep in de vier windrichtingen, woorden die Sanne niet kon verstaan. Maar diep in haar hart voelde het meisje de kracht en liefde van deze woorden. Toen het trollenvrouwtje klaar was met haar ritueel, omhelsde ze Sanne en zei:" Ga in vrede, mensenkind en onthoud wat ik je gezegd heb over het eeuwenoude geheim van Samhain." "Dat zal ik doen" antwoordde Sanne en ze vroeg "Zal ik je ooit nog eens zien trollenvrouwtje?"

"Wanneer de maan vol is, zal ik hier zijn," zei het kleine vrouwtje en vooral met Samhain."

 Sanne omhelsde haar nieuwe vriendin en zei "Je hebt me zoveel geleerd, ik wenste dat ik iets had dat ik je kon geven" Ze voelde hoe de tranen over haar wangen liepen.

"Laten we tranen uitwisselen voor onze verloren vrienden” sprak het trollenvrouwtje en ze stak een kleine vinger uit en ving een traan op uit het oog van Sanne. De traan glinsterde op haar vinger en veranderde in een schitterende steen in het maanlicht. Sanne stak nu ook voorzichtig haar vinger uit en ving een van de tranen van het trollenvrouwtje die van haar wang afgleed. Ook deze traan veranderde in een prachtige kristal.

"Vergeet het geheim van Samhain en mij niet" zei het trollenvrouwtje zachtjes, terwijl ze verdween in de duisternis......

Sanne begon aan haar wandeling terug naar huis met het kristal stevig in haar hand geklemd.

Haar vader stond haar  op te wachten in de deuropening. "Gaat het?" vroeg hij en hij knuffelde haar stevig.

"Ja pap, het gaat weer" antwoordde ze. Ze opende haar hand en in het licht van de deuropening, zag ze een perfect traanvormig kristal in de palm van haar hand liggen. "Heb je iets gevonden?" vroeg haar vader. "Ja, de traan van een trol" antwoordde Sanne en haar vader moest glimlachen. Want ook hij kende het geheim van Samhain en het kleine trollenvrouwtje.

Naar een verhaal van D.J. Conway