De Ostarahaas 

*voorgelezen door Oma Heksje zie vlogs*

Heel lang geleden toen er zelfs nog draken leefden op Moeder Aarde. Toen al kwam de lentefee Ostara , ieder jaar in het land om de aarde uit haar winterslaap

wakker te maken. De lentefee zag er stralend uit, had haren als gouden zonnestralen en ogen zo blauw als de lucht.

Zodra zij terug in het land was, begonnen de bomen knopjes krijgen, de eerste madeliefjes te bloeien en de vogeltjes nestjes te bouwen.

Alle moederdieren op aarde kregen kleintjes.

Om dit te vieren gaf de fee altijd voor iedereen een groot lentefeest.

Het feest was in een weiland aan de rand van het bos. Dieren en mensenkinderen

groot en klein kwamen dan samen, dansten, zongen en brachten cadeautjes voor de

lentefee mee om haar te bedanken voor al het nieuwe leven.

Zoals ieder jaar had ze allemaal heel veel zin in het Ostarafeest.

Alleen Haas, die had dit jaar niet zo veel zin. Hij wilde best ook een cadeautje geven aan de fee, maar hij had helemaal niets. Eigenlijk had hij niet eens genoeg te eten

voor zichzelf. En toen hij met een hongerbuik de dag voor het grote feest in het bos liep te zoeken naar iets om te eten, zag hij ineens in het hoge gras een lekker vers ei liggen. Blij ging Haas tegen een berkenboom aanzitten om het ei op te peuzelen. Hij wilde het open breken, maar ineens bedacht hij: ‘ Dit zou een mooi cadeau voor de lentefee zijn, een ei hoort bij nieuw leven en de lente, ja dit is echt een mooi Ostara-cadeau.'

Haas sprong met grote huppen naar zijn huis. Daar versierde hij het ei zo mooi als hij maar kon. En de volgende dag sprong hij met grote hazensprongen snel naar het weiland waar het feest was en hupte direct naar de lentefee. Met een verlegen lachje gaf hij zijn ei aan haar. Ze keek naar het ei en lachte naar Haas,  het was een mooi ei. Haas had het ei geverfd in de mooiste bloemenkleuren en opgepoetst met bijenwas tot het glom als een spiegel. Omdat Ostara wist, dat de haas het ei aan haar had gegeven, terwijl hij zelf zo’n honger had, wist ze dat hij een goed en lief hart had en daarom nam ze hem mee naar haar kasteel om bij haar te wonen. Ze vroeg aan Haas of hij voortaan ieder jaar voor alle kinderen op de wereld eieren wilde verven en ze dan in de nacht voor het Ostarafeest in de tuinen wilde verstoppen. En zo gaat het tot op de dag van vandaag, de kinderen van de kinderen van de kinderen van die eerste Haas, verven en verstoppen eieren op de eerste dag van de lente én soms pas met Pasen als het volle maan geweest is. En allereerste Ostarahaas leefde lang en gelukkig in het kasteel bij de lentefee en zijn buikje was altijd goed gevuld.