Het kleinste Elfje.

Heel, heel lang geleden, was het leven nog vol magie.

Alicia was een klein en mager elfje met heldere blauwe ogen en een wipneus.

Zelfs in de wereld van de elfen was ze opvallend klein. Zij woonde samen met haar ouders diep tussen de wortels van een grote eik. Daar speelde heel graag verstoppertje met haar vader en moeder en Alicia kon zich goed onder de meubels en in de kleinste hoekjes verstoppen. Ook lazen ze vaak samen bij het licht van het haardvuur en zongen liedjes, die alleen elfen en feeën kennen.

Alicia was een beetje een bang en onzeker elfje.  Vooral de andere wezens in het bos vond ze eng en daarom durfde ze nooit buiten te spelen. Eigenlijk was ze zelfs nog nooit uit het huisje tussen de wortels van de eik geweest. Ze was zo verlegen dat ze zelfs als er visite kwam, bijvoorbeeld de konijnenfamilie, in haar

piepkleine bedje bleef liggen, want stel je eens voor dat een van de vele kleine konijntjes boven op haar zou springen. Alleen als de familie glimworm op bezoek kwam, zag je even haar wipneusje boven de rand van haar bedje uitkomen , omdat ze toch wel erg benieuwd was waar die merkwaardige gloed vandaan kwam.

Het was een winteravond waarop haar ouders vertelden, dat het spoedig midwinter zou zijn.

En dat van alle wezens uit de hele magische wereld, juist de gave die zij in zich had, de kracht zou zijn die de verandering in de seizoenen en het draaien van het jaarwiel in gang zou zetten. Alicia keek haar ouders vol ongeloof aan: Haar gave? Haar magie? Haar ouders vertelden dat ze de volgende nacht op reis zouden gaan, diep het bos in. Daar zou een grote bijeenkomst zijn van alle magische wezens en die zouden dan allemaal gaan zien en meemaken wat Alicia's magische gave zou zijn. Alicia bibberde van angst bij het idee alleen al. Ook begreep ze niet zo goed over welk wiel en verandering haar ouders het toch maar hadden en wat zij daar mee te maken kon hebben. Ze hield eigenlijk helemaal niet van veranderingen. Ze was blij met haar leventje zoals het was, wilde helemaal niets veranderen en al helemaal niet naar een bijeenkomst waar zo veel vreemde wezens aanwezig zouden zijn. Ze wist ook niet over welke gave ze het hadden.

Hemeltje lief dat grote diepe donkere bos nog verder in en wat als ze zou verdwalen en niemand kon haar vinden? Of als ze daar bij die bijeenkomst was en de anderen haar allemaal zouden kunnen zien, misschien vonden ze haar niet aardig of zouden ze haar uitlachen, omdat ze zo erg klein was....

Maar van alles was haar grootste angst, dat ze misschien wel helemaal geen magie had. Ze had het zelf nog nooit gevoeld of opgemerkt. Ze kon niet eens vliegen zoals haar vader en moeder en geen bloemen of sneeuwvlokjes maken zoals andere elfjes. En licht maken met haar toverstafje was ook nog nooit gelukt.

Wat zouden haar vader en moeder er van vinden als ze ontdekten dat ze helemaal geen magie had? Wat moest ze doen?

Ze vond het ontzettend eng om haar veilige huisje onder de eik te verlaten, maar ze was nog banger voor wat anderen van haar zouden vinden. Ze wilde haar vader en moeder niet teleurstellen en daarom leek het haar een goed plan om zichzelf te verstoppen. Ze zou naar “buiten” gaan, als niemand op haar lette, maar ze zou niet ver weg gaan. Net ver genoeg, zodat ze zich kon verstoppen tot de bijeenkomst voorbij was en de grote verandering niet door zou gaan.

Toen Alicia’s moeder eikels aan het roosteren was voor de grote feestelijke bijeenkomst en haar vader bezig was zijn ijstoverstaf te poetsen, wist ze dat niemand haar op dat moment weg zou zien gaan. Bovendien zou niemand dit van haar verwachten, omdat nog nooit eerder één stap buiten hun eikhuisje had gedaan. Met haar toverstaf goed weggestopt in een tas, opende Alicia heel voorzichtig de buitendeur en stapte naar de buitenwereld. Het was overal wit. Ze begon te lopen tot ze opeens tot aan haar vleugels in de sneeuw weg zakte. Ze moest flink ploeteren voor ze weer bovenop de sneeuw stond. Ze was door en door koud en zag, dat het steeds donkerder werd. De blauwe lucht werd al paars met rode en gele strepen. Nu het zo snel nacht werd, moest ze zich snel verstoppen. Als ze alleen maar naar de rand van het bos zou kunnen vliegen, dan kon ze vast een plekje vinden waar ze zich kon verstoppen tot de bijeenkomst voorbij was en ze weer naar huis kon gaan. Dan zou het veilig zijn, omdat er niets zou veranderen. Ze voelde, dat ze het zo moest doen of anders zou alles wat ze kende voor altijd veranderen. Ze deed haar uiterste best en met een sprongetje begon ze vooruit te vliegen. Toen een beetje achteruit, omhoog, omlaag, toen in rondjes, langzaam, snel en BENG, toen gebeurde het. Ze vloog recht in een boomtak, die vol sneeuw aan de boom hing. Alicia wist niet precies wat er gebeurde toen ze haar hoofd stootte, maar toen ze weer bijkwam was het heel erg donker. Ze kon kleine lichtjes in de lucht zien schitteren. Ze keek om zich heen om uit te zoeken in welke richting ze moest gaan. De bijeenkomst zou nu wel voorbij zijn dacht Alia. Alles zou hetzelfde blijven! Maar hoe moest ze naar huis ? Alicia kon niet zien welke richting ze uit moest en ze wilde ook niet meer vliegen. Stel je voor, dat ze weer tegen een boom zou vliegen. Terwijl ze zat na te denken hoorde ze opeens iemand roepen. “Alicia, Alicia !” Haar kleine lijfje begon zo erg te trillen, dat de ijspegeltjes aan de puntjes van haar vleugeltjes als kleine belletjes begonnen te rinkelen.

Toen ze achter zich keek, zag ze een vrouw. De vrouw lag op een dikke stapel pelzen. Ze was geen elf en was gekleed in een prachtig groen, rood en wit gewaad. Honderden aard- en andere wezens stonden om haar heen. Alicia kende de meeste ervan niet, maar tot haar verwondering merkte Alicia dat zij niet bang was.

“Alicia, ik heb op je gewacht. Ik heb je hulp nodig”, zei de vrouw. “U hebt op mij gewacht ?” vroeg Alicia. “Ja Alicia”, zei de vrouw. “Het is donker en we hebben je licht nodig om te zien wat er voor ons ligt”. “Mijn licht ?”, vroeg Alicia, die zich herinnerde, dat het haar nog niet eerder gelukt was om licht te maken met haar toverstaf.

“Ja, lieve kind het is jouw magie die het licht op zal roepen, dat binnen in mij zit”, zei ze.

Alicia liep langzaam naar de vrouw toe en zag toen, dat deze aardige vrouw op ieder moment een baby kon krijgen. Al de angsten en zorgen van Alicia verdwenen als sneeuw voor de zon. Toen ze in de mooie ogen van de vrouw keek, wilde ze niets anders dan licht voor haar maken. Alicia haalde, nog steeds trillend, haar toverstaf uit haar tasje en tilde hem op. De vrouw glimlachte naar haar en op dat moment kwam er een geweldige flits van licht uit de punt van haar kleine toverstaf. Het was een geweldig lichtspektakel, dat alle hoeken van de nacht verlichtte.

Terwijl Alicia haar toverstaf omhoog hield, zag ze dat de vrouw nu een baby in haar armen had. Een prachtig klein jongetje! Dit was de magie, dit was haar speciale gave. Alicia, de kleinste van alle elfen,  was degene die de vonk droeg.

De vonk, die het licht tevoorschijn bracht en het draaien van het wiel van het leven in werking stelde.

Binnen in haar kleine lijfje had ze steeds die magie meegedragen, die vrede en begrip voor iedereen bracht.

Toen ze in het schitterende licht stond, begreep Alicia ineens wie de vreemde vrouw was en wie haar baby was.

Alicia, dat kleine elfje, was nodig geweest om het licht wedergeboren te laten worden. En daardoor ging het wiel van het jaar draaien en zouden de donkere dagen langzaam weer veranderen in lichte dagen.

Deze kleine baby was het licht, dat opnieuw werd geboren uit de Godin.

Die prachtige vrouw was de Godin van het leven en Alicia was de vonk van het leven, die elke tijd overleefde.

Al gauw was het bos gevuld met wezens uit de hele magische wereld. Ook Alicia’s ouders waren er en zagen hun lachende dochter.  Alicia had niet eens zelf in de gaten, dat ze rond zweefde. Ze had geen last meer van haar rare zorgen en angsten.

Zelfs al was ze klein; ze had wel de macht om de wereld te verlichten. Nu begreep ze, dat magie overal om je heen is. Als je er maar in jezelf gelooft en jezelf vertrouwt.

Dus iedere keer als je een kaars aansteekt, denk dan aan het kleine elfje Alicia.

Want je hebt maar een kleine vonk nodig om de hele wereld te verlichten...….