Een legende van Sinterklaas
Heel lang geleden woonde er in het verre land Spanje een oude man die Nicolaas van Myra heette. Hij was een eenvoudige man, die elke dag zijn stukje grond bebouwde en zijn beesten verzorgde. De mensen in het dorpen hielden van hem, omdat hij altijd de oogst van zijn kleine moestuin met hen deelde. Vaak gaf hij zelfs meer weg dan hij eigenlijk kon missen. Jaar in jaar uit woonde Nicolaas daar vredig in het dorpje.
Op een donkere nacht begin eind november teisterde een harde storm de streek waar het dorpje lag. De regen stroomde met bakken naar beneden. Bliksemflitsen schoten door de lucht. Het was noodweer en het begon zelfs hard te hagelen en te sneeuwen, zodat het hele land er uiteindelijk wit en ijzig uitzag. Het was in deze nacht, dat er op de deur van Nicolaas van Myra werd geklopt. Het kloppen was zacht en zwak en eerst hoorde hij het niet, doordat het geklop werd overstemd door de harde storm buiten. Pas toen het het kloppen wat harder en doordringender werd, hoorde de oude Nicolaas het. Hij deed vlug de deur open. Buiten stond een arme vrouw met haar kind, verkleumd van de kou.
“Kom binnen”, zei Nicolaas, “en warm je bij het vuur”. De vrouw strompelde met het kind in haar armen de kamer in en zakte op haar knieën neer. Gauw hielp hij haar opstaan en bracht haar naar het vuur dat warm in de haard knetterde. Hij pakte zijn warme rode mantel, sloeg die om de vrouw en haar kind heen en ging een stevige soep voor hen klaarmaken. Na het eten bracht hij de twee naar zijn bed, zodat ze een goede nachtrust zouden hebben. Die nacht werd het kind erg ziek, ze gloeide van de koorts. Er moest hulp worden gehaald. De oude Nicolaas kon niets anders doen dan de koude stormnacht in gaan om hulp te zoeken bij de genezer een dorp verderop. Hij liep moeizaam door de ijzige storm met sneeuw en hagelbuien, zonder mantel, want daar lag het zieke kind nog in gewikkeld.
Na een lang uur kwam hij doorweekt en steenkoud bij de woning van de genezer en klopte aan. Er werd opengedaan. “Wat moet je hier?” zei de genezer. Nicolaas vertelde hem van het zieke kind en smeekte hem mee te gaan naar zijn huisje om te helpen. “Je denkt toch niet dat ik met dit weer naar buiten ga?” was het antwoord dat hij kreeg. “Maar het kind zal sterven als er geen hulp komt,” smeekte Nicolaas. “Beter het kind dan ik” schreeuwde de genezer en hij sloeg de deur met een klap dicht.
De oude Nicolaas keerde om en strompelde verder. Zijn witte haren en zijn witte baard waaiden langs zijn gezicht. Hoestend, rillend van de kou en met tranen in zijn ogen, liep hij moedeloos over een smal pad. Plotseling kwam een oud vrouwtje hem tegemoet. “Wat loop je daar treurig,” zei ze, “ga toch naar huis, straks word je nog ziek door de kou”. Toen vertelde Nicolaas haar over het zieke kind. “Hier, heb je kruiden, zei de vrouw, “die zullen het kind beter maken. Ga nu maar snel naar huis, voordat het te laat is.” En meteen nadat zij dit had gezegd was zij verdwenen. Rennend en struikelend haastte Nicolaas zich naar huis. Daar sleepte hij zijn verkleumde en rillende lichaam naar het bed waar de moeder met haar kind lag en gaf haar de kruiden. “Gelukkig,” dacht hij “het kind zou gered worden en blijven leven.” Toen begaven zijn krachten het en zakte hij in elkaar, die nacht stierf de goede Nicolaas.
Maar omdat hij in zijn leven altijd alles deelde met zijn medemensen en hij zelfs zijn eigen leven offerde voor dat van een kind, ontving Nicolaas het mooiste geschenk dat je maar kunt bedenken. Hij mocht hij elk jaar terugkeren naar de aarde om de mensen te herinneren aan hoe belangrijk het is om voor elkaar te zorgen en om te delen met elkaar.
Zo leeft Nicolaas eeuw na eeuw voort in de harten van de mensen op aarde. Elk jaar zijn ze dankbaar en blij als ze de oude Nicolaas weer zien tijdens die koude dagen, in de donkere tijd van het jaar. En zo wordt aan het begin van de Yuletijd, als alles en iedereen op aarde wacht op de terugkeer van het Zonnekind, aan de goede Nicolaas gedacht, vieren zijn geboortedag en krijgen vooral kinderen cadeautjes van Sinterklaas, zoals hij nu wordt genoemd.
(Op zoek naar een passende legende over Sinterklaas, kwam ik er een bij ‘everydaymommyday’ tegen. Dit heb ik veranderd in onderstaand verhaal, dat ‘ons’ denk ik beter past)