De mooiste Yuleboom
(Dit verhaal is afkomstig uit Noord-Amerika en verklaart het gebruik van engelenhaar in de Yule boom)
Er leefde eens een oude vrouw, die het de dagen voor Yule erg druk had. Ze veegde de vloer, lapte de ramen en klopte de matten. In haar keuken maakte ze de heerlijkste lekkernijen voor het midwinterfeest. Ze bakte Yulewafeltjes en een tulband. Ze kookte soep en ze maakte pudding. En terwijl ze zo druk bezig was, liep ze telkens langs de Yuleboom, die in een hoekje stond en dacht: "Oh, de boom! De boom! Ik moet mijn Yuleboom nog versieren!". Maar ze had het zo druk met alles…..
's Avonds laat was ze eindelijk klaar met alle voorbereidingen. Het hele huis geurde naar al het lekkere eten en de schone ramen flonkerden in het kaarslicht. De oude vrouw dacht: "Oh jee, de boom, de boom, ik moet de boom nog versieren!"
Maar eerst zette ze een kopje thee en ging ze zitten in haar schommelstoel bij het vuur– vijf minuutjes maar.
Toen ze daar zat met haar kopje thee, keek ze omhoog en zag boven de boom een spinnenweb. Ach, die had ze over het hoofd gezien tijdens het schoonmaken! “Als mijn thee op is, zal ik hem wel even weghalen met de bezem” dacht ze.
De oude vrouw dronk haar thee en staarde in het vuur.
Ze dacht aan de volgende dag, dan zouden haar kinderen en kleinkinderen op bezoek zouden komen voor Yule. Wat zou het een heerlijke dag worden. Ze schommelde in haar stoel en voelde hoe haar ogen steeds zwaarder werden. Maar... "De boom! De boom! Ik moet de kerstboom nog versieren!" Ze nam nog een slokje van haar thee en... viel in slaap.
Hoog boven de Yuleboom, in het spinnenweb, zaten de spinnen nieuwsgierig bij elkaar. Andere jaren had de vrouw ze altijd naar buiten gejaagd met de bezem. Maar deze keer hadden ze zich allemaal bij elkaar in een web verstopt, hoog onder het plafond en was de oude vrouw ze vergeten.
"Waarom heeft ze een boom in haar huis gezet?" vroeg een van de jongste spinnen.
"Ik weet het eigenlijk niet," zei een van de oudere spinnen. "Laten we gaan kijken."
De spinnen lieten zich aan hun draadjes naar beneden zakken in de boom. Ze kriebelden van tak naar tak en bekeken de boom van onder tot boven. Overal waar ze liepen, lieten ze hun prachtige zilveren spinnendraad achter. Toen ze de hele boom hadden gezien, hadden ze nog steeds geen idee waarom de vrouw hem naar binnen had gebracht en kropen ze terug in het web bij het plafond.
De volgende ochtend werd de oude vrouw pas wakker en keek ze verbaasd naar haar boom. Net toen ze haar ogen opendeed, scheen de zon door het raam naar binnen. Haar heldere stralen vielen op de gesponnen draden in de boom en die begonnen te flonkeren en glinsteren. Ze leken wel van zilver!
Toen ging de deur met een zwaai open en stormden de kleinkinderen van de oude vrouw naar binnen. "Oma! Wat is je Yuleboom dit jaar mooi! Kijk eens hoe hij glinstert!”
De oude vrouw glimlachte en keek naar het plafond. "Ik heb hulp gehad van vrienden," zei ze. "En ik hoop dat ze ieder jaar terugkomen om te helpen met het versieren van mijn boom."
Vanaf dat jaar liet de oude vrouw altijd één spinnenweb hangen, wanneer ze haar huisje schoonmaakte voor het midwinterfeest. En ieder jaar kwamen de spinnen op de avond voor het feest naar beneden en hielpen haar met het versieren van de Yuleboom.