De Cirkel is rond
(Herschreven verhaal van Starhawk)
Er waren eens twee kinderen, een zus en een broer genaamd Brigid en Alex. Ze woonden in een land waar de winters gebukt gingen onder dikke pakken sneeuw en het heel erg koud was.
De kinderen hielden er van om in de sneeuw te spelen. Maar elk jaar verlangden ze ook naar Imbolc, want ze wisten dat vanaf dat feest de lente langzaamaan weer terug zou komen.
Er was eens een jaar waarin de winter bijzonder streng was. Dag na dag trokken er sneeuwwolken over het land en de sneeuw stapelde zich huizenhoog op.
Nacht na nacht huilde er een ijzige wind rond de huizen, waardoor de rook van de haard zelfs terug de schoorstenen in werd geblazen.
Brigid en Alex kregen genoeg van het binnen zitten, het was nu zelfs te guur buiten om maar even in de sneeuw te spelen.
"Hoe lang zal de winter nog duren?" vroegen ze hun moeder.
"Alleen de godin weet dat," antwoordde ze.
"Waar kunnen we haar vinden om het te vragen?'"Vroeg Brigid.
Haar moeder glimlachte. “Steek maar een kaars aan op de avond van Imbolc en kijk in de vlam met een open hart en wacht…… Wie weet, komt Brigida naar je toe. Je bent tenslotte naar haar genoemd!"
Op de avond van Imbolc staken de kinderen een kaars aan. Ze zaten rond de tafel en keken in de vlam. Na een tijdje leek het of de vlam begon te groeien en groeien. Het schitterende licht vulde de hele kamer en er verscheen een mooie stralende vrouw. Met haren zo helder als levend vuur, haar gezicht schitterend als een ster en haar mantel als een gouden zonnestraal.
"Ik ben Brigida van de heilige bron en het -vuur" sprak ze : "Waarom hebben jullie mij geroepen, lieve kinderen?"
"Oh, Brigida, u bent het echt, ik ben naar u genoemd, ik heet Brigid," zei het kleine meisje, "En we hebben je geroepen om een vraag te stellen."
Oooo riep Alex: "Hoe lang zal de winter nog duren?"
De godin antwoordde zacht maar duidelijk “De winter zal duren tot er weer helder water uit mijn heilige bron stroomt en er weer heldere vlammen branden in elke haard" en toen verdween ze.
"Wat bedoelt ze daar nu mee?" vroegen de twee kinderen zich af en ze gingen naar hun moeder, maar die had geen antwoord. Ze vroegen het hun vader, maar die knipoogde alleen en zei: "Dat is het probleem met de Godin, het is lastig om een duidelijk antwoord van haar te krijgen." Die avond gingen de twee kinderen met een hoofd vol vragen naar bed..
De volgende ochtend werden ze vroeg wakker en besloten om naar het dorp te gaan en bij alle huizen te kijken of er een goed, warm vuur met heldere vlammen in de haard brandde. En dan zouden ze gelijk aan alle dorpelingen vragen of zij
een heilige bron kenden.
Ze trokken hun warmste en dikste kleren aan, laag over laag en konden alleen nog waggelend lopen. Zo gingen ze alle huizen van het dorp af en zagen dat er in elke haard een helder vuur brandde. De dorpelingen reageerden vriendelijk en ze kregen overal wel wat lekkers en warms te eten en te drinken. Maar helaas wist niemand iets over een heilige bron.
Op het eind de ochtend hadden ze alle huizen op één na bezocht. Dat was het huisje van de oude Fergus. Het huisje lag aan achter van een bevroren veld aan de rand van het bos
Niemand vond de oude Fergus leuk. Hij bemoeide zich niet met de dorpelingen, sprak niemand en keek altijd boos. Als er kinderen in de buurt van zijn huisje kwamen, schreeuwde hij en zwaaide dreigend met zijn stok.
'Blijf maar uit de buurt van hem,' zeiden ouders tegen hun kinderen.
"Hij is een onbekende en misschien wel gevaarlijk. '
En de kinderen bleven uit zijn buurt.
Daar stonden Brigid en Alex en keken naar het huis van de oude Fergus aan de andere kant van het bevroren veld en het leek alsof er geen rook uit zijn schoorsteen kwam.
"De Godin zou toch niet hebben bedoeld dat wij ook het vuur in zijn haard moeten bekijken?” zei Alex, "Ik ben bang voor hem. Hij begint vast naar ons schreeuwen en met zijn stok te zwaaien."
Brigid knikte. “Maar toch, denk ik dat we moeten gaan kijken of hij vuur heeft” zei ze.
Ze gingen met moeilijke stappen langzaam door de diepe sneeuw over het bevroren veld en na een flink uur ploeteren, kwamen ze bij het huis van de oude Fergus aan. De deur was dicht en er kwam geen rook uit de schoorsteen.
"Misschien is hij niet thuis," zei Brigid. "En moeten we maar gewoon weggaan”.
"Laten we eerst door het raam kijken," stelde Alex voor. Ze gluurden door het kleine glazen raam en zagen de oude Fergus in zijn bed liggen en er brandde geen vuur in zijn haard.
“Misschien is hij ziek,' zei Brigid, "we kunnen beter naar binnen gaan en even kijken."
De deur was niet op slot en gingen voorzichtig het huisje binnen. Het was er ijs en ijskoud en één grote rommelige bende.
De oude Fergus lag op zijn bed, kreunend en rillend van de koorts.
"We moeten hem helpen," zei Brigid. En ze gaf hem vlug een slokje water, terwijl Alex een oude deken nam, buiten uitschudde en hem over de oude man heen legde .
Ze renden het bos in en sprokkelden wat hout. Daarmee staken ze het vuur in de haard aan en al snel begon de hele kamer te warm te gloeien. Ze vonden wat aardappels, wortels en uien in een zak en kookte een mooie, hete soep. Terwijl de soep boven het vuur sudderende, maakten ze het huis schoon, veegden de vloer en deden de afwas.
Uiteindelijk was Fergus warm genoeg om rechtop te zitten en wat van de hete soep te eten.
“Huh kinderen.” zei hij met een norse stem “Ik houd helemaal niet van kinderen. Toch denk ik dat ik jullie moet bedanken"
"Ja, dat zou beleefd en aardig zijn," antwoordde Brigid.
"Maar wat we echt graag willen weten is of u gehoord hebt van een heilige bron hier in de buurt, "zei Alex.
"Heilige bron, niets onder de zon” riep de oude man. “ Houd je niet vast aan heilige bronnen. De enige bron die ik ken is, die diep in het bos en hij stroomt niet meer en is modderig en vol troep.”
Brigid en Alex keken elkaar aan. Vol troep dat klonk niet erg heilig, maar het was wel de eerste en enige bron waar ze die dag over gehoord hadden. "Ik denk dat we deze bron maar wel moeten gaan zoeken." zei Alex.
"We zullen wat meer hout binnen brengen voordat we gaan en als we thuis zijn, vragen we onze vader en moeder om voor u te zorgen. '
"Ik hoef geen hulp en gunsten," mopperde de oude Fergus, maar allebei voelden ze dat hij dat niet echt meende. "
Opnieuw gingen ze in hun dikke kleren waggelend op pad. Ze gingen diep het bos in en volgden wildpad tussen de bomen.
Na een flinke wandeling kwamen ze bij een kleine open plek. In het midden was een cirkel van stenen. Ze keken naar het midden van de cirkel, maar zagen niets anders dan een kleine plas van bevroren modder, vol met stenen, takken en bladeren.
"Zou dat de heilige bron kunnen zijn?" Vroeg Brigid. "Het lijkt er niet veel op," zei Alex, "maar misschien kunnen we het beter zien als we het een beetje opruimen."
Ze begonnen de stenen los te wrikken en trokken de takken eruit. Brigid zocht een grote stok om de gevallen rottende bladeren weg te trekken. Alex deed zijn wanten uit en schepte de ijzige modder eruit.
En toen zagen ze ineens dat er voorzichtig wat water door de modder omhoog kwam wellen.
"We kunnen nu niet veel meer doen," zei Alex. "Het begint te donker worden. We moeten morgen terugkomen en dan nemen we een schep mee." "Gelukkig hebben we een goed begin gemaakt," zei Brigit.
Plotseling hoorden ze achter zich een warme stem: "Jullie hebben het goed gedaan."
Ze draaiden zich om en zagen de stralende godin Brigida met haar helder vlammende haar. "Jullie hebben je best gedaan en zijn begonnen aan het werk en dat is alles wat jullie konden doen." "Is dit uw heilige bron?" Vroeg Brigit aan de godin
"Jazeker. Lang geleden, zorgen de mensen van het dorp goed voor me en hielden de bron schoon. In het voorjaar versierden ze deze plek met bloemen en kaarsen. En vierden mijn feest van Imbolc.
Maar nu zijn ze het pad hierheen vergeten, net zoals ze zijn vergeten vriendelijk te zijn naar onbekende medemensen.
Hoe kunnen de dagen weer warm worden zonder aandacht en liefdevolle vriendelijkheid, voor elkaar? En hoe kan mijn frisse lenteregen nog vallen als mijn bron verstopt en vies is?
"Brigada, we zullen onze dorpelingen erover u vertellen en ze eraan herinneren," beloofde Brigid.
"We zullen iedereen meevragen om de bron schoon te maken en deze plek te versieren. En we zullen ervoor zorgen dat er een warm vuur blijft branden in de haard van iedereen." "Ook van de oude Fergus.” Voegde de Alex eraan toe.
De godin glimlachte. "Mooi zo. Jullie hebben mijn vuur aangestoken en mijn bron schoongemaakt. Nu zal ik jullie een geheim vertellen. In het hart van ieder mensenkind zit een heilige bron van liefde en vol nieuwe ideeën en deze bron moet moet ook schoongehouden worden. Net als dat het vuur in iedereen verzorgd moet worden en moet blijven branden, zodat er groei, wijsheid en warmte in de mensen is. Zullen jullie daarop letten?"
"We zullen ons best doen", beloofden ze.
" Zal de lente nu dan komen?" Vroeg Brigid.
"Ja de lente zal komen," beloofde de godin en zij knipoogde naar de twee kinderen. “De lente zal komen, zodra de winter voorbij is." En zo gebeurde het.