Flora en Koning Zon

Lang geleden toen we nog samen met draken en feeën op Moeder Aarde leefden, was er mooie prinses. Ze heette Flora. Tijdens de lange wintermaanden hield ze net als veel dieren een winterslaap. Op een bed van rozenblaadjes lag ze in haar kasteel diep in de aarde. Net zo lang tot ze op een dag voelde dat het weer tijd was om zich uit te rekken en op te staan. De warme stralen van de gloednieuwezon drongen het ondergrondse kasteel binnen en ze wist dat de deur van de aarde weer geopend kon worden. Ze voelde zich klaar voor het nieuwe seizoen. Haar krachten namen iedere dag toe en op een dag liep ze tree voor tree de lange trap op, die diep uit de aarde naar boven ging tot ze zielsgelukkig bij de zware deur aankwam, die op de grens tussen haar winter- en haar zomerrijk was. Ja, Flora had twee koninkrijken en twee kastelen. Een winterrijk met een winterkasteel onder de grond én een zomerrijk met zomerkasteel boven de grond. Flora duwde met een glimlach de deur open en stak haar hoofd naar buiten en haalde heel diep de frisse lucht in die naar jonge zon en vers gras rook. Ze rekte zich uit en stapte helemaal naar buiten, heerlijk was het om weer buiten te zijn. Ze verlangde er naar om haar liefste en al haar vrienden straks weer te zien. Ze besloot snel naar haar zomerkasteel te gaan om zich te verkleden. Flora was een mooie prinses, haar huid was als witte lelies en haar handen zo sierlijk als de hals van een zwaan. Ze zou straks een schitterende zomerkoningin worden. Toen ze bij haar zomerkasteel was aangekomen, rende ze vlug naar haar kleedkamer. Ze koos een prachtige jurk uit in de kleur van paarsblauwe wilde hyacinten, die paste bij haar helder blauwe ogen en lange bruine haar. Ten slotte zette ze een schitterende bloemenkroon op haar hoofd en ging daarna vlug naar de kasteeltuin om daar haar vrolijke vrienden te ontmoeten. In de tuin hadden alle bloemen, in de meest bonte kleuren, zich geopend om Flora en koning Zon te eren. Hun prachtige kleuren en geuren trokken een stroom aan vrolijk zoemende bijen en hommels aan, die genoten van de heerlijke zoete bloemennectar. Alle dieren groot en klein waren op zoek naar een wederhelft voor het leven of om dit seizoen jongen mee te krijgen. De vogels zongen de meest betoverende liedjes ooit en vierden daarmee de schoonheid van het herboren leven en de liefde. Zo vierden de inwoners van het koninkrijk ieder jaar weer de terugkomst van Flora op het feest van Beltane. En elk jaar opnieuw trouwden Flora en Koning Zon op het feest. Ook werd Moeder Aarde bedankt voor alle rijkdommen die het zomerland de inwoners weer zou geven door de verbintenis van Flora en haar koning. Alle meisjes en vrouwen droegen bloemenkransen en de jongens en mannen bladerenkransen als eerbetoon aan het leven dat overal in de natuur en in de harten van alle wezens werd herboren. Flora wachtte aan de rand van het bos op haar Koning Zon en samen liepen ze naar het feest in de kasteeltuin. Onderweg strooiden ze overal het zaad uit, voor de planten die de komende maanden en de volgende winter alle monden zouden voeden. En in de harten van alle inwoners zaaiden zij zaadjes van liefde, vreugde en vrede. Die wensen waren ook op de lange gekleurde linten, die aan de meiboom in het midden van de tuin stond, geschreven. Broeder wind zou de wensen door het hele koninkrijk verspreiden. De feeën nodigden alle kinderen uit rond de meiboom. En al snel begonnen ze te dansen en te zingen, terwijl ze de gekleurde linten om de boom weefden. Toen was daar eindelijk het belangrijkste moment van Beltane; de handvasting van prinses Flora en koning Zon! De oudste fee bond de handen van Flora en Koning Zon met een gevlochten koord aan elkaar vast en zegenende hun verbintenis in naam van Moeder Aarde. Alle feeën brachten heilwensen uit voor een gelukkige en vruchtbare verbintenis. Hand in hand sprongen Flora en koning Zon over het vuur om daarna met de feeën en kinderen rond de meiboom mee te dansen. De hele avond werd er door iedereen gefeest, melk en mede vloeide rijkelijk. En net als Flora en Koning Zon sprong iedereen over het vuur om zich van een vruchtbare oogst te verzekeren. Maar niemand kon zo hoog springen als het Flora en Koning Zon, het leek wel of ze vleugels hadden. Het was werkelijk een geweldig feest en toen iedereen om middernacht voldaan huiswaarts ging, deden ze dat met een gerust hart voor de toekomst, alles wat op het Beltanefeest diende te gebeuren was gebeurd, een vruchtbaar jaar was verzekerd, net als de liefde tussen koning Zon en Flora.